De ambities van Caesar
Julius Caesar werd in 60 v. Chr consul. Hij was toen 40, en dat was de minimumleeftijd om consul te mogen worden. Caesar droomde van alleenheerschappij, en hij had precies één jaar om dat voor elkaar te krijgen. Hij was immers op de top van zijn macht, maar na één jaar zou hij ex-consul zijn. Caesar besloot de Romeinen na dat consul-jaar een geweldige dienst te bewijzen: een eind maken aan de dreiging vanuit het noorden. Daar woonden de Galliërs en de Kelten, en die plunderden nogal eens de Po-vlakte. Tijdens zijn consulaat bereidde Caesar zijn expeditie voor, en daarna gaat hij aan de slag. Hij maakt handig gebruik van de verdeeldheid onder de Gallische stammen door net te doen alsof hij de ene stam steunde. Zo liep hij Gallië onder de voet. Toch duurde het langer dan verwacht: 10 jaar. Tijdens deze tijd maakt Caesar veel propaganda voor zichzelf, zodat men hem in Rome niet vergeet. Na die tien jaar is Gallië onder de voet gelopen. Eén stam: de Eburonen in Brabant, werd volledig uitgemoord zodat er rond België en Nederland een soort niemandsland ontstaat.

Na de Galliërs komen de Germanen aan de beurt. Caesar stuurt spionnen naar hen en ontdekt dat een aantal stammen in de knel zit, waaronder de Bataven. Caesar nodigt hen uit om in dat nu lege gebied in Brabant te komen wonen. De Betuwe is naar deze stam vernoemd.

Uiteindelijk gaat Caesar weer terug naar Rome. Volgens de wet moet hij zijn legers in Noord-Italië achterlaten. Maar Caesar heeft daar lak aan en de Senaat beseft: hij is uit op oorlog. De Senaatstroepen staan onder aanvoering van Pompejus. Ze maken eerst een schikking: Caesar mag zich vooral in het westen van het Rijk ophouden en Pompejus zal het oosterlijk Rijk besturen. Maar die balans wordt snel verstoord. Caesar lokt het conflict met Pompejus uit en verslaat hem in Griekenland. Hij laat zijn rivaal vermoorden en heeft op die manier de volledige militaire heerschappij over het Rijk.