Een veelgemaakte fout is dat mensen denken dat de prehistorie de geschiedenis van voor het jaar 1 is. Op zich niet zo vreemd, want onze jaartelling begint bij de geboorte van Jezus. Toch is deze gebeurtenis geschiedkundig niet zo belangrijk. De wereld ging er niet ineens heel anders uitzien toen Jezus geboren werd. Welk punt moeten we dan nemen om de overgang van de prehistorie naar de historie te markeren?

Om deze vraag te kunnen beantwoorden moeten we kijken naar de bronnen uit de geschiedenis. Je hebt twee soorten bronnen: geschreven en ongeschreven bronnen. Geschreven bronnen zijn bijvoorbeeld kleitabletten van de Soemeriërs, waarop een boer zijn veestapel inventariseert. Ongeschreven bronnen zijn bijvoorbeeld scherven van vazen, gebruiksvoorwerpen, speerpunten, maar ook overblijfselen van mensen. Het kenmerkende van de prehistorie is dat je uit die tijd geen enkele geschreven bron zult vinden. Het enige wat we kunnen vinden zijn scherven, speerpunten, graven, beenderen en andere ongeschreven bronnen. Zodra we uit een tijd geschreven bronnen kunnen vinden, beschouwen we die tijd niet meer als prehistorie, maar historie.

Als je begrijpt dat de prehistorie te maken heeft met het al dan niet aanwezig zijn van geschreven bronnen, dan snap je ook dat de prehistorie voor alle volkeren op een ander tijdstip begint. De eerste volkeren die het schrift gebruikten waren de Egyptenaren en de Feniciërs, rond het jaar 3000 voor Christus. Voor hen begint de historie dus op dat punt. Hier in het gebied dat wij nu Nederland noemen ging dat allemaal niet zo snel. Wij kregen het schrift pas in 12 voor Christus, van de Romeinen. Bij ons begint de historie pas op dat punt. En er zijn ook volkeren die nog steeds in de prehistorie leven. Hierbij kun je denken aan enkele inheemse stammen in de oerwouden van Afrika en Azië, die nog steeds geen schrift gebruiken.

Okee, nu we de saaie theorie over wanneer een tijd nou prehistorie of historie is behandeld hebben, kunnen we eens gaan kijken hoe het er destijds uitzag.