De zorgen van Robin
Ik had in mijn klas een jongen, laten we hem Robin noemen. Robin was 11 jaar oud en heel slim voor zijn leeftijd. Met rekenen volgde hij bijvoorbeeld een eigen leerlijn, en hij lag al drie blokken voor op de rest van de klas. Op cognitief gebied ging het dus uitstekend. Maar daardoor was hij ook een ontzettende perfectionist, die de hoogste eisen stelde aan zichzelf. Zijn werk móest perfect zijn, voor toetsen móest hij een tien halen, en hij was best wel in staat om alles zelf, zonder hulp te doen. Zijn ouders zijn gescheiden, en hij woont bij zijn moeder. En zijn moeder wilde hij niet belasten met zijn problemen, want zelf had ze volgens hem al genoeg aan haar hoofd.

In maart kregen de kinderen de opdracht om een werkstuk en een spreekbeurt te maken. Bovendien moesten ze ook nog af en toe oefenen voor het verkeersexamen. Voor de meeste kinderen was het geen probleem: ze begonnen op tijd of niet, en dan moesten ze in de laatste week nog veel doen. Maar Robin zag je stiller worden. Ik vroeg hem op een dag: "Gaat het wel met je, Robin?" Maar hij antwoordde nonchalant: "Ja hoor, prima." Tot de laatste week van april. We zouden met groep 7 de route gaan fietsen, en we hadden gezegd dat alleen de kinderen die de route geoefend hadden mee mochten. En op maandag vroeg ik nog: 'heeft iedereen dat gedaan?' Ja iedereen, ook Robin. Maar woensdag bleek dat dat niet het geval was. Zijn moeder was heel verbaasd dat hij dat moest doen... daar had hij niks over verteld.

Mijn collega nam Robin even apart en confronteerde hem met het feit dat hij dus gelogen had. Op dat moment barstte de jongen in tranen uit. Alles was teveel: voor zijn werkstuk had hij 20 boeken uit de bieb geleend en hij wist niet wat hij ermee aanmoest, hij was bloednerveus voor zijn spreekbeurt, en hij had niet aan zijn moeder durven vertellen dat hij had moeten oefenen voor het verkeersexamen. En al die tijd had hij die zorgen op zijn kleine schouders meegesjouwd, in de hoop dat hij er zelf wel uit zou kunnen komen.

Robin is een typisch voorbeeld van de niks-aan-de-hand leerling. Een leerling die alle problemen zelf probeert op te lossen, en die niet wil toegeven dat ook hij soms hulp nodig heeft. Hoe kun je zo'n leerling nou herkennen en begeleiden?